Ο Βουλευτής ΝΔ Φθιώτιδας και πρώην Υπουργός Γιάννης Οικονόμου μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, ως ομιλητής, εκ μέρους της ΝΔ, στην επετειακή εκδήλωση για το Πολυτεχνείο τόνισε ότι «τιμούμε την επέτειο του Πολυτεχνείου ώστε οι νεότερες γενιές να μην υποτιμήσουν ούτε το μέγεθος του διακυβεύματος ούτε την αξία της θυσίας».
Όπως χαρακτηριστικά σημείωσε: «ο αντίκτυπος του Πολυτεχνείου στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νέα γενιά, σίγουρα έβαλε στο μυαλό του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι το ζητούμενο για τη δημοκρατία δεν ήταν απλώς η επιστροφή στο προδιδακτορικό καθεστώς – μέσα σε ένα πλαίσιο ρύθμισης των σχέσεων στρατού και πολιτικών, αλλά στη θεραπεία της θεσμικής ανεπάρκειας της χώρας που είχε οδηγήσει σε διχασμούς εμφυλίους και ασταθείς πολιτικές καταστάσεις».
Αναλυτικά η ομιλία:
Είναι πραγματικά δύσκολο να μιλήσει κανείς για ένα γεγονός, για το οποίο το
ευρύτερο κοινό διαθέτει προσωπικές μνήμες. Ένα γεγονός που μεγάλο μέρος των
πρωταγωνιστών του βρίσκεται στη ζωή. Και αυτό γιατί κάποιοι θα βρουν τα λόγια που
θα ειπωθούν ανεπαρκή μπροστά στο μεγαλείο των αγωνιστών, ενώ κάποιοι άλλοι,
που δεν έχουν άμεση εμπειρία του πράγματος, θα θεωρήσουν ενδεχομένως
υπερβολικά όσα θα ειπωθούν.
Παρά ταύτα, δεν θεωρώ τη σιωπή ενδεδειγμένη στάση. Η σημασία της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου καθιστά επιβεβλημένη την αναφορά στα γεγονότα και τις θυσίες όσων
ενεπλάκησαν προκειμένου να επιτευχθεί ένας διπλός στόχος: η ανατροπή της
Χούντας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας. Η ιστορική μνήμη έρχεται να
υπηρετήσει από τη μια την απόδοση της οφειλόμενης τιμής και από την άλλη να
δώσει στους συγχρόνους μας την ευκαιρία να αντλήσουν πολύτιμα διδάγματα.
Πρώτα από όλα, χρειάζεται να επισημανθεί ότι με αφορμή την κορυφαία πράξη
αντίστασης στη Χούντα των Συνταγματαρχών τιμούμε συνολικά την αντίσταση του
ελληνικού λαού στην επταετία 1967-1974. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αντίσταση και
ο αγώνας των Ελλήνων ήταν πολυποίκιλος και εκδηλώθηκε σε διαδοχικές πράξεις,
τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό.
Επίσης, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου
συμμετείχαν άνθρωποι από όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα και το στήριξαν
επίσης όλοι οι δημοκρατικοί πολίτες. Στη μεταπολίτευση έγινε, δυστυχώς, μια
προσπάθεια κομματικοποίησης του Πολυτεχνείου, η οποία εντέλει αδίκησε και την
ίδια την εξέγερση και τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν, ορισμένοι εκ των οποίων
έχασαν τη ζωή τους ή βασανίστηκαν σκληρά από το καθεστώς των
πραξικοπηματιών. Σήμερα έχουμε κατορθώσει να υπερβούμε αυτό τον ιδιότυπο
διχασμό περί της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, ο οποίος δεν προσέφερε στον τόπο.
Η Χούντα του 1967-1974 δεν αποτελεί το μόνο μελανό σημείο στην πολιτική ιστορία
του 20 ου αιώνα. Τείνουμε να ξεχάσουμε ότι ήταν η τελευταία μιας σειράς
πραξικοπημάτων που βασάνισαν τον τόπο και το λαό μας. Οι προηγούμενες χούντες
έπεσαν με τρόπο, που όπως φάνηκε, δεν συνέβαλε στη ριζική αντιμετώπιση της
εκτροπής. Το γεγονός ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν παλλαϊκή, καθώς
συνήγειρε τους πολίτες του δημοκρατικού φάσματος, ήταν καθοριστικής σημασίας για
την ποιότητα της δημοκρατίας στη μεταπολίτευση. Όταν 9 μήνες αργότερα υπό το
βάρος της Κυπριακής τραγωδίας έπεσε η χούντα , ο αντίκτυπος του Πολυτεχνείου
στην Ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νέα γενιά, σίγουρα έβαλε στο μυαλό του
εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι το ζητούμενο για τη δημοκρατία δεν ήταν
απλώς η επιστροφή στο προδιδακτορικό καθεστώς – μέσα σε ένα πλαίσιο ρύθμισης
των σχέσεων στρατού και πολιτικών αλλά ,στη θεραπεία της θεσμικής ανεπάρκειας
της χώρας που είχε οδηγήσει σε διχασμούς εμφυλίους και ασταθείς πολιτικές
καταστάσεις.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποκτά ιδιαίτερο νόημα στην εποχή μας. Η διεθνής
πραγματικότητα, με την επέλαση του αυταρχισμού κρούει τον κώδωνα του κινδύνου
για τη δημοκρατία και τις πολιτικές ελευθερίες. Κόμματα που αποστρέφονται τη
φιλελεύθερη δημοκρατία βελτιώνουν ραγδαία τις επιδόσεις τους στην Ευρώπη και
προοιωνίζονται κινδύνους. Επίσης, ανελεύθερα καθεστώτα, με καλές επιδόσεις στην
οικονομία, γίνονται δημοφιλή και γοητευτικά σε κατοίκους δημοκρατικών χωρών.
Αυτή η πίεση οδηγεί τη δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία σε άτακτη υποχώρηση,
καθώς συχνά υιοθετεί, για να αντιδράσει, πολιτικές που υπονομεύουν την
εμπιστοσύνη των πολιτών προς αυτήν.
Είμαστε υποχρεωμένοι να μην φανούμε όσο αφελείς φάνηκαν οι προκάτοχοί μας τη
δεκαετία του 1960. Οφείλουμε να είμαστε ευαίσθητοι, να λαμβάνουμε τα μηνύματα
από το εξωτερικό και το εσωτερικό, και να δρούμε έγκαιρα και προληπτικά για την
προστασία του πολιτεύματος και των πολιτικών ελευθεριών.
Επιτρέψτε μου να κλείσω με μια καταληκτική παρατήρηση . Βασική αποστολή της
πολιτικής είναι να κινητοποιεί σε συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα και να κρατά
ζωντανή την μνήμη γύρω από γεγονότα σταθμούς της ιστορίας μας. Γιατί μέσα από
αυτά ,και ιδιαίτερα μέσα από την αξιολόγηση και την ερμηνεία που η χρονική
απόσταση επιτρέπει να γίνουν με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα μπορούμε να
απαντήσουμε σε κρίσιμα ερωτήματα για τις ιδεολογικές ταυτότητες, για τις πολιτικές
συμπεριφορές. Μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αλήθεια από την προπαγάνδα και την
ιστορία από τον μύθους. Η γνώση της ιστορίας μας βοηθά στη χειραφέτηση μας
απέναντι τόσο σε αυτούς που επιχειρούν να αποιδεολογικοποιήσουν την πολιτική
όσο και σε εκείνους που διαστρεβλώνουν την ιστορική μνήμη για να διχάσουν και να
δηλητηριάσουν τα μυαλά των ανθρώπων.
Η αναδίφηση του γεγονότων του άμεσου παρελθόντος όπως αυτά του Νοεμβρίου
του 1973 μας βοηθά να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου, ώστε οι νεότερες γενιές να μην υποτιμήσουν ούτε το μέγεθος του
διακυβεύματος ούτε την αξία της θυσίας.
