O Βουλευτής ΝΔ και πρώην Υπουργός Γιάννης Οικονόμου σημείωσε, σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΚΑΪ και τον δημοσιογράφο Παύλο Τσίμα, ότι η ριζική ανασυγκρότηση της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής πρέπει να γίνει απόλυτη εθνική προτεραιότητα και να στηριχτεί γενναία με εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, ασχέτως των κινητοποιήσεων.
Για την κακοκαιρία Byron:
Και στη Φθιώτιδα έχει ρίξει πολύ νερό. Το πρωί, που μίλησα με το Συντονιστικό της Πολιτικής Προστασίας, είναι οι άνθρωποι σε εγρήγορση από χθες. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε μείζονα προβλήματα, αλλά εξακολουθούν να βρίσκονται σε επιφυλακή. Έπεσε πάρα πολύ νερό στην Αθήνα. Ο κρατικός μηχανισμός, σε συνεργασία με τους πολίτες, θα κληθεί να διαχειριστεί το φαινόμενο.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι υποδομές της Αττικής έχουν υπερβεί κατά πολύ τις δυνατότητές τους και τα έργα που γίνονται -γιατί η πραγματικότητα είναι ότι γίνονται έργα μικρά, μεγάλα, μεγαλύτερα- θέλουν το χρόνο για να αποδώσουν.
Στο μεσοδιάστημα οφείλεις να κάνεις αυτά που πρέπει για να διαχειρίζεται όσο το δυνατόν καλύτερα τις συνθήκες με βασικές προτεραιότητες: ανθρώπινες ζωές, περιουσία, δημόσια αγαθά. Αυτή είναι η σειρά, συγκεκριμένα πρωτόκολλα. Καταλαβαίνουν όλοι ότι ο μηχανισμός του κράτους κάθε χρόνο συμπεριφέρεται με όλο και μεγαλύτερο επαγγελματισμό, εξαιτίας και των βιωμάτων, των εμπειριών, αλλά και της εξέλιξης σε εξοπλισμό. Η κουλτούρα των πολιτών και αυτή, χρόνο με το χρόνο, γίνεται όλο και πιο προσαρμοστική στις απαιτήσεις, καθώς δεν πρέπει να παίζουμε και να αγνοοούμε τις προειδοποιήσεις. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να πούμε ότι θα φτάσουμε σε ένα σημείο αποτελεσματικής θωράκισης γιατί τέλεια θωράκιση -το βλέπουμε παντού στον κόσμο- δεν υπάρχει. Βελτιωνόμαστε, θέλει προσπάθεια γιατί το βασικό είναι ότι ζούμε σε μία περιοχή, την Αττική, που οι υποδομές της έχουν υπερβεί τις δυνατότητες να υποστηρίξουν όλους όσοι είμαστε εδώ και τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, εδώ και πάρα πάρα πολλά χρόνια. Είναι μία δυσάρεστη πραγματικότητα, την οποία δεν καθόμαστε να την κοιτάμε, αλλά θέλουν χρόνο.
Για το αγροτικό ζήτημα:
Είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί αυτά που πρέπει να γίνουν για το αγροτικό πρόβλημα της χώρας είναι πολύ βαθύτερα, μεγαλύτερα και δύσκολα, από εκείνα που κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο και συζήτηση. Έχουν δίκιο οι αγρότες, πολλοί εκ των οποίων είναι εξοργισμένοι εξαιτίας αυτών των παρατεταμένων προβλημάτων. Έχουν δίκιο γιατί πολλοί από αυτούς είχαν μηδενικό εισόδημα για πάρα πολύ χρονικό διάστημα, οπότε μπορεί να φανταστεί κάποιος από τον εαυτό του αν έχει μηδενικό εισόδημα για μεγάλο χρονικό διάστημα, πόσο μεγαλύτερο κόστος δημιουργεί αυτό και πόσο μειώνεται η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη του όχι απέναντι στην Κυβέρνηση, αλλά απέναντι στο Κράτος. Συνεπώς αυτό δημιουργεί μία αγανάκτηση, ένα έλλειμμα εμπιστοσύνης, ακόμη και όταν του λες θα πληρωθείς τότε, δεν σε πιστεύει ότι θα τα δει. Όταν έρθει η ώρα των πληρωμών βλέπει λιγότερα, γιατί εξαιτίας μιας σειράς στρεβλώσεων, η πραγματικότητα είναι ότι ελάχιστοι από τους παραγωγούς ή τους αγρότες ξέρουν τι έχουν να περιμένουν. Αυτό είναι στρέβλωση του προγράμματος, συστήματος, στρατηγικού σχεδίου της ΚΑΠ, του πόσο περίπλοκο είναι το σύστημα πληρωμών και δηλώσεων, των καινούριων συστημάτων ελέγχου που μπήκαν -και καλώς μπήκαν- αλλά στο μεσοδιάστημα αλλάζουν συνήθειες και δημιουργούν αβεβαιότητες.
Δεν είναι ένα το πρόβλημα, είναι πολλά τα προβλήματα. Σε κάποια από αυτά μπορεί κάποιος να δώσει ένα χρονοδιάγραμμα λύσης, σε άλλα χρειάζεται ως Κράτος, Πολιτεία, Κυβέρνηση -εδώ έχουμε και εμείς τις δικές μας ευθύνες- να κάτσουμε κάτω και να πούμε αν θέλουμε πρωτογενή τομέα, μέσα σε αυτό το πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί, της κλιματικής κατάρρευσης, του δημογραφικού, των εξελίξεων, να συμφωνήσουμε σε ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της αγροτικής πολιτικής, το οποίο θέλει ιδέες, συνομιλητές, ρήγματα.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αναγκαζόμαστε και τρέχουμε συνεχώς πίσω από προβλήματα. Δεν μπορείς να τα αγνοήσεις -γιατί για τους ανθρώπους είναι θέματα επιβίωσης, να τρέξουμε τις αποζημιώσεις, να γίνουν γρήγορα, πώς θα διαχειριστούμε την κρίση της ευλογιάς, ξέσπασε αυτή η ιστορία με τον ΟΠΕΚΕΠΕ να ασχοληθούμε με το πρόβλημα. Όλα αυτά πρέπει να διερευνηθούν -δεν το συζητώ- αλλά δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς και με πιο ουσιαστικά ζητήματα. Πρόβλημα π.χ. είναι ότι δεν υπάρχει κόσμος να μαζέψει τις ελιές από τα δέντρα και μένουν παραγωγές και σαπίζουν, ότι με την κλιματική κατάρρευση πρέπει να οδηγηθούμε σε μία αλλαγής καλλιεργειών, προσαρμογής στον καιρό που έχουμε. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τους αγρότες μόνους τους, χρειάζεται Κράτος, Πανεπιστήμια, ολόκληρος μηχανισμός. Πρόβλημα είναι ότι με το μικρό και κατακερματισμένο κλήρο που έχουμε δεν μπορεί ο άλλος να επιβιώσει. Πρέπει να εμπεδωθεί μία μεγαλύτερη συνεργατική κουλτούρας, συναιτερισμών. Πρόβλημα είναι ότι οι αγρότες μας δεν έχουν πρόσβαση σε διαφανείς και εύκολες βάσεις δεδομένων. Δεν είναι το ζήτημα ότι παραπονιούνται ότι η πληρωμή του φάνηκε κακή, κυρίως αυτό έγινε γιατί κανείς δεν ήξερε πόσα ήταν να παίρνει.
Αν κάτσει κάποιος και κάνει τις διαιρέσεις, το συνολικό ποσό είναι πάρα πολύ μεγάλο, αλλά το ποσό που αντιστοιχεί στον καθέναν μοναδικά είναι κάποιες χιλιάδες ευρώ, όχι δισεκατομμύρια. Λέει η Κυβέρνηση και σωστά θα δώσω 3 δισ., αυτά αν τα διαιρέσεις σε 500.000 ανθρώπους, βλέπεις ότι ο λογαριασμός δεν είναι τόσο μεγάλος στο τέλος της μέρας. Και η Κυβέρνηση έχει δίκιο, θα μοιραστούν, θα δοθούν και θα είναι περισσότερα από πέρυσι, αλλά επί της ουσίας οι επιδοτήσεις από μόνες τους δεν είναι στο βαθμό που ήταν πριν από 15,20,30 χρόνια που και τα κόστη ήταν μικρότερα και αρκούσαν να εξασφαλίσουν από μόνες τους στην ανθεκτικότητα του αγροτικού τομέα, πόσο μάλλον όταν καθυστερούν και δεν είναι αυτές που περιμένουν. Αυτό είναι ένα ακόμη ουσιαστικό πρόβλημα που πρέπει να μπει στο τραπέζι. Πρέπει να κατανοήσουμε το θυμό, την αγανάκτηση και τη δυσπιστία του παραγωγού που περνάει δύσκολα και βγήκε στο δρόμο. Από την άλλη, πρέπει και οι ίδιοι οι παραγωγοί να κατανοήσουν ότι το ουσιαστικό, μείζον ζήτημα του αγροτικού τομέα είναι, όπως δεν λύθηκε ούτε πέρυσι, ούτε πριν από 4-5 χρόνια, ούτε πριν από δεκαετίες με τα μπλόκα, όσο δεν συζητάμε οργανωμένα…
Δεν είναι ότι αυτή η Κυβέρνηση δεν έχει κάνει πράγματα για τον πρωτογενή τομέα. Όποιος είναι και ζει, το βλέπει και το καταλαβαίνει. Μείωση ΦΠΑ, κίνητρα για συνεταιριστικές οργανώσεις, προγράμματα για το ρεύμα, πόροι για οδοποιίες και αρδευτικά κ.α.. Έχει κάνει περισσότερα από κάθε άλλη Κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι ότι η αποσπασματικότητα. Λείπει το συνεκτικό σχέδιο ανασυγκρότησης που, για να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς, θέλει κεντρικές και μεγάλες αποφάσεις σε κεντρικό επίπεδο, όπως δαπανήσαμε πόρους για την ψηφιοποίηση του Κράτους, για την Άμυνα όταν είπαμε ότι είναι προτε
ραιότητα, όταν φτιάχνουμε δρόμους και Μετρό. Αν θες να φτιάξεις πρωτογενή τομέα και αγροτική παραγωγή μιλάμε για τέτοιου μεγέθους αποφάσεις. Οι παρεμβάσεις που χρειάζονται απαιτούν πολλά χρήματα -κατά τη γνώμη μου πρέπει να δοθούν γιατί συνδέεται με το δημογραφικό, την επιβίωση των Περιφερειών, την ακρίβεια. Αν δεν έχει παραγωγή και είσαι εξαρτώμενος από τις αγορές, θα έχεις πάντα ακρίβεια και θα είσαι ευάλωτος.
Για την επανεμφάνιση του κ. Τσίπρα:
Η Κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις του κόσμου. Πάντοτε η σύγκριση με το τι άλλο υπάρχει τριγύρω παίζει το ρόλο της, όμως η ΝΔ και η Κυβέρνηση μετά από 1,5 θητεία, δεν αρκεί να ετεροπροσδιορίζεται. Πρέπει να πείθει και κυρίως όταν ο στόχος σου είναι η αυτοδυναμία -εμάς αυτός είναι ο αδιαπραγμάτευτος στόχος μας- ότι δεν είναι απλώς καλύτερα από ό,τι άλλο υπάρχει. Για να το καταφέρεις αυτό πρέπει να πείσεις με την πολιτική σου, να είσαι πολύ πιο αποτελεσματικός, να υπερβείς δυσκολίες και δυσχέρειες -κάποιες εξ αυτών φυσιολογικές με τη λογική της φθοράς- και να αξιοποιήσεις το γεγονός ότι ακόμη και στα χειρότερά μας, δημοσκοπικά, το πολιτικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ο κόσμος εξακολουθεί να κοιτά προς την Κυβέρνηση, των Πρωθυπουργό, τη ΝΔ. Οι ελπίδες του είναι προς τα εδώ. Όχι επειδή δεν κάναμε λάθη ή αστοχίες, αλλά η πραγματικότητα είναι πως έχουμε δείξει στην κοινωνία ότι μπορούμε, πολλά πράγματα τα πετυχαίνουμε.
