Ένα από τα μεγαλύτερα δεινά που βασανίζουν τη χώρα μας και το λαό μας είναι η πολιτικοποίηση όλων των ζητημάτων. Είναι η βαρύτερη και η πλέον επαχθής κληρονομιά της μεταπολίτευσης, την οποία μας επέβαλε η πολιτική κουλτούρα της αριστεράς. Τελευταίο παράδειγμα, και εξόχως δηλωτικό, η υπόθεση της απεργίας πείνας και δίψας του κ. Ρούτσι, ο οποίος έχασε το παιδί του στην τραγωδία των Τεμπών. Χρήσιμο, λοιπόν, είναι να διαχωρίσουμε τα επίπεδα. Και το λέω αυτό με προσωπική εμπειρία, καθώς στη διάρκεια της θητείας μου ως κυβερνητικός εκπρόσωπος μου ζητείτο να τοποθετηθώ πολιτικά για όλα σχεδόν τα ζητήματα.
Καταρχάς, υπάρχουν ζητήματα που εμπίπτουν στην ιδιωτική σφαίρα και δεν χρειάζεται, ούτε πρέπει, να απασχολούν τόσο το δήμο όσο και την πολιτική τάξη. Η προσωπική ζωή ατόμων και ομάδων ατόμων πρέπει να είναι απαραβίαστη και κάθε παρέμβαση σε αυτή δημιουργεί πλείστα όσα προβλήματα. Και ας θυμόμαστε ότι στον ιδιωτικό βίο εμπίπτουν και γεγονότα που τελούνται εκτός του ιδιωτικού μας χώρου, όταν αυτά δεν επηρεάζουν το κοινωνικό σύνολο και το κράτος. Μια συζήτηση φίλων σε καφετέρια, ακόμα και εάν πρόκειται για γνωστά πρόσωπα, εξακολουθεί να παραμένει γεγονός του ιδιωτικού βίου.
Μετά την ιδιωτική σφαίρα, υπάρχει η δημόσια. Σε αυτήν εμπίπτουν εκείνα τα γεγονότα που αφορούν το σύνολο των ανθρώπων, καθώς οι διαστάσεις και οι συνέπειές τους αναφέρονται στο δήμο. Ασχέτως του αν εκδηλώνονται σε ιδιωτικό χώρο ή σε δημόσιο χώρο, σε κοινή θέα ή μακριά από τα φώτα, άπαξ και αγγίζουν το δήμο είναι δημόσια και τυγχάνουν ευρείας συζήτησης. Το γεγονός ότι είναι δημόσια δεν τα κάνει όμως και πολιτικά. Πράγμα που σημαίνει ότι το κράτος και οι πολιτικοί δεν πρέπει και δεν οφείλουν να ασχοληθούν μαζί τους. Μια μεγάλη αθλητική επιτυχία ή αποτυχία είναι δημόσιο γεγονός, αλλά όχι πολιτικό.
Πολιτικά είναι εκείνα τα ζητήματα που αφορούν το κράτος, τους θεσμούς, το έθνος και την πατρίδα. Με αυτά οφείλει να ασχολείται η Πολιτεία και οι πολιτικοί. Και πάλι όμως όχι αδιακρίτως. Υπάρχουν ζητήματα που αφορούν πρωταρχικά τη Δικαιοσύνη και ανεξάρτητες αρχές, στα οποία η πολιτική τάξη δεν πρέπει να εμπλέκεται πέραν των ορίων που θεσμικά περιγράφονται.
Το τσουβάλιασμα των πάντων και η αναγωγή όλων των ζητημάτων σε πολιτικά προκαλεί πολλαπλά προβλήματα, αποπροσανατολίζει και διχάζει τους πολίτες, προξενώντας τραύματα στην κοινωνία μας.
Στην περίπτωση του αιτήματος του κ. Ρούτσι, ας μην ξεχνάμε ότι η ταφή και η εκταφή στενού συγγενούς, πόσο μάλλον παιδιού, αγγίζει τα πιο ιερά και όσια της ελληνικής παράδοσης, αρχαιοελληνικής και χριστιανικής. Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες, η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, έχει χτιστεί πάνω σε μια ιστορία ταφής. Κι η «Αντιγόνη» διδάσκεται εδώ και πενήντα χρόνια στην μέση εκπαίδευση και έχει διαμορφώσει μια δεδομένη κουλτούρα στην ελληνική κοινωνία.
Οφείλουμε όμως να έχουμε στο νου μας ότι η απόφαση είναι της Δικαιοσύνης και όχι της Κυβέρνησης. Οφείλουμε επίσης να μην πολιτικοποιούμε τον ανθρώπινο πόνο και να μην εμπλέκουμε τη Δικαιοσύνη σε πολιτικά παιχνίδια. Πάγια αρχή κάθε πολιτικού θα έπρεπε να είναι ο μη σχολιασμός των αποφάσεων της Δικαιοσύνης και η προστασία της ανεξαρτησίας και του κύρους της.
Από την άλλη, ως γονείς και συνάνθρωποι σεβόμαστε το πένθος και κατανοούμε πλήρως την οδύνη του πατέρα που έχασε το παιδί του. Δεν είναι εύκολο πράγμα η διαχείριση του πένθους και δεν πρέπει να δίνονται πολιτικές διαστάσεις σε ένα τέτοιο ζήτημα. Η πολιτική κριτική δηλητηριάζει και διχάζει. Αφαιρεί και δεν προσθέτει.
Ας σεβαστούμε το ότι δεν είναι όλα τα ζητήματα πολιτικά και ας καταλάβουμε ότι η πολιτικοποίησή τους προκαλεί τεράστια ζημιά στη χώρα και το λαό. Η δε κομματικοποίησή τους είναι ακόμα επαχθέστερη.
23 Δεκεμβρίου 2025
